We hebben in ons land gelukkig mensen die ergens verschrikkelijk goed in zijn, mensen die hun kop ver boven het maaiveld uitsteken en die vaak ook, dat moet wel even gezegd worden, niet passen in het beeld van de grote massa. Sergio Herman heeft niet alleen zijn kop boven het maaiveld staan, maar zijn gehele getatoeëerde lichaam steekt erbovenuit. Samen met slechts een handjevol anderen staat hij als chef-kok ergens op de top van de Eiffeltoren, terwijl de rest blijft hangen tussen de eerste en tweede verdieping.

Het gaat bij hem niet om het koken van een aardappel of het bakken van een appeltaart. Bij hem gaat het om het combineren van smaken in gerechten waar ingrediënten voor worden gebruikt die verder niemand bij elkaar kan verzinnen. Zoals een schilder de kleuren kiest voor een schilderij en een componist de noten schrijft voor een muziekstuk. Door de manier waarop Herman kookt mag een kok een kunstenaar genoemd worden. En soms snijdt een kunstenaar zijn oor af, of leeft hij het leven van een kluizenaar.

Sergio Herman is bezeten. Bezeten van eten en alles wat daar mee te maken heeft. Hij heeft haast, constant haast, zo veel haast dat je er moe van wordt – hijzelf waarschijnlijk het meest. Door zijn gedrevenheid en fanatisme racet hij voort, hij kan zichzelf bijna niet bijhouden.

Om toch enigszins te passen in het beeld dat de massa graag ziet, is er nu zijn tweede boek, dat hij voor de ‘gewone’ mens heeft geschreven. ‘Meer dan 80 snelle recepten voor thuis’ is de ondertitel. Wat echter voor Sergio in de keuken ‘snel’ is, komt niet echt overeen met wat de gewone mens in de keuken snel vindt. Die is met zijn recepten echt wel een zondagje bezig, maar eet dan ’s avonds wel ontzettend lekker.

Sergio Herman is niet in de wieg gelegd om ons de dagelijkse kost bij te brengen. Zijn wiegje stond een paar deuren verder. Laten iedereen, ook Sergio zelf, dat vooral koesteren.