Wat je eigenlijk nooit hoort, is dat de man van Ruth Rogers architect is. En niet zomaar een: hij bouwde onder andere het Centre Pompidou in Parijs. Hij werkte samen met Renzo Piano, de architect van onder andere Nemo in Amsterdam. Wat ook niemand weet, is dat deze man in 1933 geboren werd in Florence. Dit is misschien wel de belangrijkste link naar de Italiaanse keuken waarmee de dames Gray en Rogers The River Cafe, misschien wel het bekendste restaurant van Londen, op de wereldkaart hebben gezet.

Ruth Rogers is nog steeds eigenares van The River Cafe; Rose Gray overleed in 2010 aan de gevolgen van borstkanker.

Ruth Rogers werd geboren in New York. Ze ging een vriendje achterna naar Londen en volgde daar een opleiding aan een design academy. Ze leerde haar man kennen, die 15 jaar ouder was; het stel bracht veel tijd door bij de (schoon)familie in Italië.

Rose Gray groeide op in Bedford in Engeland en doorliep The School of Art. Ze werkte een tijdje in New York als designer en deed daar haar eerste restaurantervaring op.

Richard Rogers (de man van dus) kocht op een gegeven moment een oude winkel in de wijk Fulham en de dames besloten daar een restaurant in te beginnen waar het allerlekkerste Italiaanse eten buiten Italië geserveerd moest worden. Dat is ze gelukt.

De dames waren respectievelijk 38 en 48 jaar toen ze in 1987 het restaurant openden. Een tijd waarin in Londen geen goede fles olijfolie te koop was, tomaten naar water smaakten en Parmezaanse kaas een hoog plasticgehalte had. Cavolo nero was niet te krijgen en kon ook niet geïmporteerd worden, dus kochten de dames zaad in Italië, huurden een tuinman in en vroegen hem om het te verbouwen.

Hun gerechten zijn heel simpel, zoals de Italiaanse keuken is, maar door het gebruik van perfecte ingrediënten was het restaurant in no time een hotspot in Londen. Dat is het nu, dertig jaar later, nog steeds. De dames hadden een eigen tv-programma en in 1995 kwam hun eerste boek uit.

Vanwege het dertigjarig bestaan is er nu een nieuw boek, dat deze week in een Nederlandse vertaling uitkwam. Het is met een ongekende schoonheid uitgegeven. Een boek dat je midden op je tafel wil hebben liggen om er steeds weer naar te kijken en in te bladeren.

Simpele en perfecte recepten, meer woorden heb ik eigenlijk niet nodig.